Tekst piosenki: Niewiele nam do szczęścia było trzeba. Wystarczał ptaków śpiew i szelest łąk. I zapach polnych róż, i błękit nieba. Chrabąszczy koncert w muszlach naszych rąk. Wieczorny spektakl właśnie się zaczynał. Więc szara mysz przywdziała nowy frak. A wątła czterolistna koniczyna. Już batutą uwertury dała znak. Artysta ze spalonego teatru est une chanson en Polonais Jestem dziś bagażem swoich lat Pozostawionym gdzieś rzuconym światu w twarz Tak czuję się jak szczur co zwęszył prędko ląd I zwiał z okrętu wnet by nie iść z nim na dno Jestem dziś wygasłym światłem ramp Artystą w pełni sił zagrałem pierwszy akt Ze sceny zszedłem w cień kurtyna poszła w dół Mój szef pokazał drzwi wyrzucił mnie na bruk A siły we mnie dość zapału też nie mniej Dokończę drugi akt zdobędę to co chcę Odegram główną z ról wyśpiewam gniew i żal Niech zajmie mi to rok niech zajmie parę lat Gdy powiedziałem A powiedzieć trzeba B Nie ze mną taka gra ja nie dam zniszczyć się Niestraszny dla mnie wróg huragan mróz czy wiatr Do celu trzeba dojść bo warta świeczki gra I jeszcze mała rzecz nie jestem przecież sam Solidarności duch to wierny kompan nasz Nie moja wina to że ktoś popełnił błąd Że płonie teatr mój rodzinny płonie dom A siły we mnie dość zapału też nie mniej Dokończę drugi akt zdobędę to co chcę Odegram główną z ról wyśpiewam gniew i żal Niech zajmie mi to rok niech zajmie parę lat Gdy powiedziałem A powiedzieć trzeba B Nie ze mną taka gra ja nie dam zniszczyć się Niestraszny dla mnie wróg huragan mróz czy wiatr Do celu trzeba dojść bo warta świeczki gra A siły we mnie dość zapału też nie mniej Dokończę drugi akt zdobędę to co chcę Odegram główną z ról wyśpiewam gniew i żal Niech zajmie mi to rok niech zajmie parę lat Gdy powiedziałem A powiedzieć trzeba B Nie ze mną taka gra ja nie dam zniszczyć się Niestraszny dla mnie wróg huragan mróz czy wiatr Do celu trzeba dojść bo warta świeczki graDroits parole : paroles officielles sous licence Lyricfind respectant le droit d' des paroles interdite sans autorisation. Wystawa „Chagall” w Muzeum Narodowym w Warszawie. W młodości malował nago i zjadał pół śledzia dziennie, za to w wieku 76 lat do pomalowania jednego sufitu zużył 200 kilo farby. W ciągu swojego prawie stuletniego życia przemieszczał się od Witebska przez Petersburg, Paryż, Moskwę, Berlin, Nowy Jork, Meksyk po Lazurowe Wybrzeże. Jestem dziś bagażem swoich lat, pozostawionym gdzieś, rzuconym światu w twarz. Tak czuję się jak szczur, co zwęszył prędko ląd i zwiał z okrętu wnet, by nie iść z nim na dno. Jestem dziś wygasłym światłem ramp, artystą w pełni sił, zagrałem pierwszy akt. Ze sceny zszedłem w cień, kurtyna poszła w dół, mój szef pokazał drzwi, wyrzucił mnie na bruk. A siły we mnie dość, zapału też nie mniej, dokończę drugi akt, zdobędę to, co chcę. Odegram główną z ról, wyśpiewam gniew i żal, niech zajmie mi to rok, niech zajmie parę lat. Gdy powiedziałem „A”, powiedzieć trzeba „B”, nie ze mną taka gra, ja nie dam zniszczyć się. Niestraszny dla mnie wróg, huragan, mróz czy wiatr, do celu trzeba dojść, bo warta świeczki gra. I jeszcze mała rzecz, nie jestem przecież sam, solidarności duch to wierny kompan nasz. Nie moja wina to, że ktoś popełnił błąd, że płonie teatr mój, rodzinny płonie dom. A siły we mnie dość, zapału też nie mniej, dokończę drugi akt, zdobędę to, co chcę. Odegram główną z ról, wyśpiewam gniew i żal, niech zajmie mi to rok, niech zajmie parę lat. Gdy powiedziałem „A”, powiedzieć trzeba „B”, nie ze mną taka gra, ja nie dam zniszczyć się. Niestraszny dla mnie wróg, huragan, mróz czy wiatr, do celu trzeba dojść, bo warta świeczki gra. A siły w nas jest dość, zapału też nie mniej, dokończyć drugi akt niech każdy stara się. Odegrać główną z ról, wyśpiewać gniew i żal, niech zajmie nam to rok, niech zajmie parę lat, Powiedział każdy „A”, powiedzieć trzeba „B”, nie z nami taka gra, tu nikt nie ugnie się. Niestraszny dla nas wróg, huragan, mróz czy wiatr, do celu trzeba dojść, bo warta świeczki gra. Wystarczy, ze ktos bywa, a juz artysta. Niestety, ale nie umie spiewac . Lol ola. rok temu. Aktorka ze spalonego teatru😂 Żona Wayne'a Rooneya rozlicza go ze słabości do STARSZYCH Na obiad lasagne. Mniam. Miałam ochotę zrobić dziś obiad więc zrobiłam. I to jaki ! :)Fantazja mnie poniosła, bo nawet deser był. A może z powołaniem się minęłam i powinnam przy kuchni się kręcić? Nie, chyba jednak nie, plecy mnie od tego bolą :)W każdym razie pałaszując lasagne przypomniało mi się moje niegdysiejsze mięsa nie jedzenie. Ponad 5 lat. Dziś zastanawiam się z jakiego powodu. Zdrowie? Na pewno nie. Bunt jakiś młodzieńczy? Też nie. Zasady? Nie. Dieta może? O nie, była chyba po prostu zwykła niechęć. Przestało mi smakować, gdy myślałam z czego to jest. Kompletnie nie miałam ochoty na nic, co było częścią czegoś co zanim zostało zabite, biegało. Życie. Tak musi być i już nie zastanawiam się nad tym 5 lat. Ależ straciłam pyszności. Na powtórkę z pewnością już by nie było mnie stać. Zresztą- po co? Lubię mięsko:)Próbuję sobie przypomnieć co skłoniło mnie do powrotu do mięsnej diety i...nie mam pojęcia. Trochę na pewno ktoś uświadamiający mi bezsens tego i podkreślający walory smakowe. Poza tym- ochota przyszła. Od czego zaczęłam też już nie wiem. Może boczek jakiś, pasztet, nic takiego. Ale na pewno było pychotkowe:)Słowo daję, dziś dowiedziałam się jak wygląda pani N. Urbańska. twarz, której w ogóle nie kojarzyłam. Nazwisko owszem, obiło mi się o uszy, nic poza tym :)Z tą wiosną, że już przyszła, trochę mi się pomyliło. Zimę mamy. Jeszcze tydzień...podobno. Póki co pogoda disney`owa:)Słowa wegetacja nie Che miało w piątek zagrać i ja miałam być tego zafascynowanym świadkiem. Później miało mnie tam nie być, ale pokazać się mieli. Ostatecznie, miałam widzieć i słyszeć, a oni...nie przybyli. Mimo, że nie popsuło mi to piątkowego nastroju, szkoda. Nie ma tego złego, przyjadą do nas innym razem. Czekam :)Zdjęciowo. To taka moja własna kraina. Kolekcja prawie prywatna obrazów wszelakich. Ludzi lubię fotografować przede wszystkim. Obcych, o których później można tworzyć rozmaite historie. Znajomych, żeby zobaczyli jacy piękni są. Miejsc zwykłych kryjących w sobie szepty kochanków, zwierzenia przyjaciół i zwykłe opowieści świata. Lubię robić zdjęcia moją amatorską ręką. To nie jest pasja, ale satysfakcja, że można zrobić coś ładnego. Czasem mi się te foty podobają. Bywają odzwierciedleniem moich maleńkich wizji twórczych. Kawałek drucika na kolorowym obrusie, krople na liściu kapusty, śmieć obracający się na falach na jeziorze. Są chwile, kiedy muszę chwycić aparat i nie spocznę dopóki nie zrobię takiego zdjęcia o jakim myślę. Piękno czuwa tuż za teatrze mówią "idź drogą, której pewien jesteś, nawet jeśli wszystko by miało kłaść ci się pod nogi byś zmienił kierunek".
Na czoło krótkiej grupki wychodzi Chelsea. Drużyna, która zrobiła ogromny postęp w polityce transferowej, nie przypomina już instytucji napalonej na każdego ponadprzeciętnego piłkarza jak szczerbaty na suchara. Teraz każdy pieniądz ogląda ze wszystkich stron i wydaje, gdy widzi cenową okazję i niewybrakowane produkty.
Powstanie centrolewicowej inicjatywy Europa Plus, na której czele stoi triumwirat - Kwaśniewski, Siwiec, Palikot - nieco wkurwiło Leszka Millera. Nic dziwnego, bo został załatwiony bez mydła. Sam tego chciałeś, Grzegorzu Dyndało! – chce się krzyknąć za molierowskim bohaterem. Kilka dni temu z ironią wypowiadał się o spotkaniu Kwaśniewski – Palikot, wręcz nie widział takiej możliwości. A tu mas babo placek! Nie dość, że do spotkania doszło, to jeszcze ustalono na nim wspólną, centrolewicową listę na przyszłoroczne wybory do europarlamentu. Ruch Palikota zawarł w tej sprawie porozumienia z SDPL, Unią Lewicy, Racją Polskiej Lewicy. Prowadzi też rozmowy z Unią Pracy, Partią Demokratyczną, Stronnictwem Demokratycznym i Partią Kobiet. Tak więc byłaby to prawie całą polska lewica, a SLD znalazło się za burtą. Co ciekawe inicjatywa Europa Plus już dzisiaj może liczyć na poparcie między 18-22% społeczeństwa. Po jednym dniu od inicjacji! Zamiast podwinąć ogon pod siebie i skończyć jak mężczyzna, Leszek Miller toczy pianę i dookoła strzyka śliną, obrzuca nową formację inwektywami. Grozi nawet usunięciem z partii Ryszarda Kalisza, który jak na razie wytypowany został na „pośrednika”, „posłańca” czy „łącznika” między Formacją Europa Plus a SLD. Jak zwał tak zwał, długo w takim rozkroku pozostać nie może. Jak znam życie, dołączy do starych kumpli Olka i Marka, a nagrodą będzie jakaś jedynka na euroliście. W wypowiedziach Leszka Millera słowo wyprzedza myśl, brednia goni brednię. - Aleksander Kwaśniewski postanowił zapisać się do nowego PiS, czyli formacji Palikot i Siwiec. Jestem zażenowany. SLD nie może zniżyć się do poziomu polityki uprawianej przez Palikota. Kwaśniewski, niestety, się zniżył. I jeszcze: - SLD nie zgadza się na pozycję partii, której ktokolwiek cokolwiek się dyktuje. Jesteśmy dumni. Nadal proponujemy wspólną listę ludzi lewicy, ale bez ludzi, którzy łamią zasady życia politycznego, którzy uważają, że Nowicka chciała być zgwałcona. No cóż… Chyba sobie nabrechtał u wszystkich. A sam święty nie jest. Leszku Millerze – poeta pamięta! Swoją drogą, pojęcie lewicy w polskiej polityce dawno uległo degradacji. Wymyśla się nowe znaczeniowo pojęcia jak nowa lewica, centrolewica, skrajna lewica czy lewica chrześcijańska (!). A przecież jeszcze gdzieś trwają partie, czasem kanapowe, ale są, mające w nazwie „socjalistyczny”, więc lewicujące. Określenie lewica pochodzi z okresu rewolucji francuskiej, kiedy we francuskich Stanach Generalnych deputowani stanu trzeciego zasiadali po lewej stronie od prowadzącego (reprezentanci arystokracji i duchowieństwa siedzieli po prawej). W czasie trwania rewolucji francuskiej, Zgromadzenie Ustawodawcze (francuski parlament) zmieniło zasady obradowania, a najbardziej radykalne grupy (jak jakobini) były zwane góralami (zajmowali miejsca w parlamencie od góry). Jeśli w ten sposób lewicę pojmować, to OK.! Punkt widzenia, zależy od punktu siedzenia! Ale co z poglądami? Z definicji określenie lewica stosuje się do sił politycznych dążących do zmian polityczno-ustrojowych, społecznych i gospodarczych, przeciwstawiających się tzw. tradycyjnemu porządkowi społecznemu, przeciwne prawicy. Głównym założeniem lewicy jest dążenie do wolności, równości i sprawiedliwości społecznej. Jeśli Leszek Miller ma lewicowe poglądy, to ja jestem durch głupi! Tych dążeń do wolności, równości i sprawiedliwości społecznej nijak nie widzę! Waldemar Kocoń - Młodości moja, moja radości - tekst piosenki, tłumaczenie piosenki i teledysk. Zobacz słowa utworu Młodości moja, moja radości wraz z teledyskiem i tłumaczeniem.
- Chciałbym jetispageti - Tak? - Tak. Bo mama nie chce mi kupić - stwierdził łamiącym się głosikiem Krzyś. Usteczka wygięły się w podkówkę, na rzęsach zalśniła łza. Następnego dnia Babcia Ala, wzorem wszystkich babć świata, których wnukom dzieje się niewyobrażalna niesprawiedliwość świata, nagotowała kilogram makaronu, na przepastną patelnię wrzuciła 1,5 kilo pierwszorzędnie zmielonej łopatki klasy de luxe, do tego ekologiczną cebulę, czosnek, przecier oraz przyprawy. Na koniec starła pół kilograma najprzedniejszej goudy. I teraz wchodzę ja - cała na granatowo. Za mną kroczy progenitura świeżo odebrana z instytucji pedagogicznych. - O, spaghetti - entuzjazmowałam się nad kuchenką. Jestem wielką fanką makaronów wszelakich. Coś mi jednak nie pasowało w tym idealnym obrazku. Babcia Ala nie jada spaghetti ani nawet makaronu. Ale, jak to mówią, darowanemu koniowi i tak dalej. Babcia Ala zerknęła na mnie koso. - Skoro ty nie chcesz zrobić Krzysiowi spaghetti, to ja musiałam. Zamarłam z kopą makaronu na talerzu. - Krzysiowi? - zdziwiłam się - przecież on nie przepada za spaghetti. Nie to co Zuzia i ja. - Wczoraj Krzysiu powiedział, że chciałby spaghetti, ale mama mu nie chce kupić. - Babciu! nie - wtrąciła Zuzia - Krzysiu chce taką grę. Nazywa się Yeti Spaghetti. Babcia Ala spojrzała srogo w stronę wnuka. - Krzysiu ty chciałeś wczoraj spaghetti? - Nie - odpowiedział lekko ukochany wnuczuś - ja chciałem taką glę. Jetispageti. - Ale będziesz jadł spaghetti? - Nie. Wolę mięsko z ziemniaczkami. Masz? Babcia Ala potoczyła wzrokiem po garach pełnych makaronu sosu i sera. - No to nie wiem - warknęła - macie teraz to jakoś zjeść. Kiedy, w którym momencie, dorośli zatracają czujność i dają się kręcić małolatom? Czy zmienia się to na skutek przejścia ze statusu "mama" do "babcia", czy może z wiekiem? A może chodzi o coś jeszcze innego?
A tu nagle okazuje się, że istnieje prześladowanie w klasie, destrukcyjna miłość matki, półsieroctwo. Musiałem wykonać dużą pracę nad sobą, a później już nic nie było normalne, bo mnie rozpoznawano na ulicy i nauczyciele mówili: „To ten, co nie chodzi na lekcje, artysta ze spalonego teatru”, wyznał w VIVIE!. Takimi słowami mój dziadzio, z uśmiechem na twarzy komentował moje popisy artystyczne. Wystawiane oczywiście w kameralnym gronie, bo jako kilkulatkę, szersza publiczność lekko mnie onieśmielała. Z czasem uległo to zmianie. Bynajmniej nie chodzi mi „zakopywanie” talentu czy o przestanie nazywanie mnie Artystką ze spalonego teatru (nazywa mnie tak do tej pory). Po prostu publiczność przestała mi przeszkadzać, a różnego rodzaju występy ciągle sprawiały przyjemność i mnóstwo frajdy. Oczywiście nie na tyle by iść na aktorstwo. Dorosłe życie obdarowywało mnie sporadycznie chwilami, w których mogłam zaspokajać swoje artystyczne zapędy. Jednak nie było ich zbyt wiele. Dlatego musiałam sobie radzić sama i gdy czasem dopadała mnie przeraźliwa cisza, recytowałam sobie np. bajki. Moją ulubioną formą zabawy słownej była recytacja Inwokacji na dwóch wdechach. W tym momencie nie pamiętam czy zajmowało mi to 30 czy 40 sek a może jeszcze mniej. Ale niewątpliwie, gdyby ktoś wymyślił takie zawody, mogłabym być faworytem 😉 Życie lubi zaskakiwać Jakoś nawet nie przeszło mi nigdy przez myśl, żeby szukać jakiś miejsc, które wychodzą naprzeciw takim, pożal się Boże, artystom jak ja. Naprawdę wierzyłam, że mój niewątpliwy talent aktorski będzie udoskonalany występami przed samą sobą lub w wariancie – wariactwa z dziećmi. Aż tu nagle…koleżanka oznajmia mi: nie mogę się spotkać, bo idę na warsztaty teatralne. Że co? Że gdzie idziesz? Ale jak to?! No i się okazało, że takich miejsc jest cała masa! Jedni chodzą tam żeby nabrać odwagi i przestać się bać występować przed publicznością. Inni przychodzą, bo chcą się sprawdzić czy też podreperować swój warsztat. A inni po to, by przynajmniej przez 1,5 godziny móc się poczuć jak ktoś kto nie przybył z odległej Galaktyki i że ma wokół siebie ludzi podobnie stukniętych. Chyba nie muszę mówić z jakich powodu ja tam chodzę 😉 Dlaczego piszę o tym właśnie dzisiaj? Bo właśnie rozpoczyna się kolejny semestr warsztatów teatralnych i uznałam, że to dobry moment. Szalona premiera Gdy w zeszłym semestrze przyszłam na pierwsze zajęcia, nie miałam przekonania. Tyl obcych twarzy, tyle różnych osobowości… Jak tu coś stworzyć? Jednak z próby na próbę ludzie zaczynali czuć się pewniej i w końcu zaczęło coś iskrzyć. Skoro ekipa okazała się całkiem zgrana, to porwaliśmy się na klasykę i na warsztat wzięliśmy Operetkę Gombrowicza. Trzeba przyznać, że było to dość odważne posunięcie jak na grupę obcych ludzi, którzy nigdy ze sobą nie grali. Ale okazaliśmy się bardzo odpowiedzialną i ambitną grupą i prócz regularnych prób organizowaliśmy darmowe występy w parku 😀 O ile pierwsze próby były dość statyczne na kocyku, tak ostatnie były bardzo zbliżone do oryginału i przechodnie mieli niezły ubaw. Panowie policjanci kontrolujący park nadzwyczaj często – także. *jak wiadomo – ochrona danych osobowych i takie tam, więc zdjęcia odrobinę „upiększone” 😉 W dniu występu, nasze merytoryczne i aktorskie przygotowanie podkreśliła garderoba… Ponieważ przenosiliśmy się na „salony” musieliśmy mieć odpowiednie stroje. Troszkę jest mi smutno i czuję lekki niedosyt, bo moim strojem nie były falbaniaste suknie a jedynie pożółkła, pognieciona biała koszula. Ale… po chwili namysłu uważam, że żadna suknia nie zastąpiłaby możliwości zrobienia rozpierduchy jako rewolucjonista 😀 tylko na zdjęciach słabo wygląda, ale przynajmniej nie musiałam przytyć do roli jak niektórzy zdobywcy Oscarów, więc nie jest źle 😉 Nigdy nie jest za późno na marzenia Takim optymistycznym zdaniem chciałabym skwitować powyższe wypociny. Nawet jeżeli nie wierzymy, że się spełnią, to i tak warto marzyć 😀 Ciekawostka: Zawsze byłam dobra w odtwarzaniu czy relacjonowaniu. Nigdy nie szło mi zmyślanie, tworzenie czegoś. A pisanie wierszy niewątpliwie jest tworzeniem. Jak byłam w czwartej czy może piątej klasie podstawówki polonistka zadała jako pracę domową napisanie wiersza. Tragedia! Jak można zmusić kogoś do poetyckiej płodności? I to z dnia na dzień! Zrozpaczona udałam się do kogoś, komu rymowane opowiadania wychodziły z głowy bez większego wysiłku. Czyli udałam się do mojego tatusia… Tatuś ochoczo wymyślił mi piękną historię, złożył ją z rymów, i kazał przepisaść do zeszytu. Wieczorem, w rozpaczy to wszystko miało sens… Ale rano, gdy zbierałam się do wyjścia wyobraziłam sobie jak na oczach całej klasy czytam „mój” wiersz. O nie! Na pewno nie! Po pierwsze klasa pęknie ze śmiechu, a po drugie polonistka będzie wiedziała, że to nie moje. Namowy rodziców nie pomogły. Uparłam się i powiedziałam, że nie przeczytam. Tato musiał iść i prosić polonistkę aby nie kazała mi czytać wiersza na forum. Po lekcji ciekawość nauczycieli wygrała i zawołała mnie aby zapoznać się z twórczością rodzinnego artysty. @Ojciec – mogliśmy zachować tę historyjkę – ku potomnym. Ale wtedy człowiek był głupi i wszystko wyrzucał, a dzisiaj byśmy mieli niezły ubaw 😉 hl6ujaj.
  • t2d3j7lvmh.pages.dev/337
  • t2d3j7lvmh.pages.dev/332
  • t2d3j7lvmh.pages.dev/365
  • t2d3j7lvmh.pages.dev/396
  • t2d3j7lvmh.pages.dev/223
  • t2d3j7lvmh.pages.dev/1
  • t2d3j7lvmh.pages.dev/164
  • t2d3j7lvmh.pages.dev/326
  • t2d3j7lvmh.pages.dev/247

    • artysta ze spalonego teatru