Polish Arabic German English Spanish French Hebrew Italian Japanese Dutch Polish Portuguese Romanian Russian Swedish Turkish Ukrainian Chinese English Synonyms Arabic German English Spanish French Hebrew Italian Japanese Dutch Polish Portuguese Romanian Russian Swedish Turkish Ukrainian Chinese Ukrainian These examples may contain rude words based on your search. These examples may contain colloquial words based on your search. we belong together are meant to be together we're perfect for each other we were made for each other we are made for each other we're meant to be together we're made for each other we were meant to be together we're meant for each other Poczułam, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Widzisz, S., jesteśmy dla siebie stworzeni. Wyatt i ja jesteśmy dla siebie stworzeni. Caroline... jesteśmy dla siebie stworzeni. Dobra, jesteśmy dla siebie stworzeni. Powiedziała że jesteśmy dla siebie stworzeni. Odchodzę Pooja, jesteśmy dla siebie stworzeni. Widzisz, jesteśmy dla siebie stworzeni. Zawsze wiedziałem tak w głębi duszy że nie jesteśmy dla siebie stworzeni. Raczej nie jesteśmy dla siebie stworzeni. Jedzenie i wino, jesteśmy dla siebie stworzeni. W takim razie jesteśmy dla siebie stworzeni. Wiem, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Wiem, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Mam takie uczucie, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Myślałeś że jesteśmy dla siebie stworzeni, bo spójrz, co zrobiłeś. Myślałem, że ja i Kaleigh jesteśmy dla siebie stworzeni. Posłuchaj, ma na imię Sydney, i jesteśmy dla siebie stworzeni. Widzisz, nie jesteśmy dla siebie stworzeni. Mówiłam ci, że jesteśmy dla siebie stworzeni. No results found for this meaning. Results: 114. Exact: 114. Elapsed time: 158 ms. Documents Corporate solutions Conjugation Synonyms Grammar Check Help & about Word index: 1-300, 301-600, 601-900Expression index: 1-400, 401-800, 801-1200Phrase index: 1-400, 401-800, 801-1200
Jess i Max mają już siebie, są po ślubie. Czy to jednak oznacza, że będą razem na dobre i złe jak mówi małżeńska przysi jesteśmy dla siebie stworzeni Definicja w słowniku polski Przykłady Jesteśmy dla siebie stworzeni. — Moim zdaniem, nie jesteśmy dla siebie stworzeni Literature Tak daleko razem zaszliśmy, tyle nas jeszcze czeka, ale jesteśmy dla siebie stworzeni. Literature – Jesteście dla siebie stworzeni Literature Jesteście dla siebie stworzeni! opensubtitles2 - Zaufaj mi - powiedziałam. - Toby i ja... nie byliśmy dla siebie stworzeni. Literature Jesteśmy dla siebie stworzeni; nieważne, co mówi świat. Literature Widzę, że rzeczywiście jesteście dla siebie stworzeni Literature Rozmawiałam znimi na Skype iwiem, że są dla siebie stworzeni. Literature Zachwyceni tym, że byli dla siebie stworzeni. - W każdym razie, już nazwałam różę. Literature Jednak z każdym spędzonym wspólnie dniem coraz wyraźniej widać, że nie jesteśmy dla siebie stworzeni. Literature Matthew jest przekonany, że on i Alison są dla siebie stworzeni. WikiMatrix Pierwszy raz od naszego poznania zadaję sobie pytanie, czy Tom i Geraldine rzeczywiście są dla siebie stworzeni. Literature Cholera jasna, Jack, jesteście dla siebie stworzeni, mówię ci Literature Zawsze powtarzała, że jeśli takie milczenie pojawi się między dwojgiem ludzi, oznacza to, że „są dla siebie stworzeni”. Literature ... ale w pewnym sensie są dla siebie stworzeni. Wydawało nam się, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Literature - A byłam taka pewna, że jesteśmy dla siebie stworzeni - sięgnęła po szklankę i pociągnęła łyk. Literature Teobald i ja jesteśmy dla siebie stworzeni. Literature Może wcale nie jesteśmy dla siebie stworzeni? Literature Jesteście dla siebie stworzeni. Nie chodzi o to, że nie jestem pewna, czy kocham mojego męża i czy jesteśmy dla siebie stworzeni. Literature Dostępne tłumaczenia AutorzyTyci nawyki, pokaźne rezultaty. Jak zmieniać siebie w czasie i pracować na uśmiech >>future self. 2021-06-30 19:16:57; Czy myślisz o swoim myśleniu? Lekcja od Marii Konnikovej. 2021-06-24 07:49:46; Jak decydują Sapiens? 2021-05-31 19:00:07; O skupieniu, nawykach pracy głębokiej i mówieniu NIE. 2021-04-30 18:16:03Najlepsza odpowiedź Jest to pytanie, o które nie wiedzą wszyscy ludzie na świecie. Nikt nie wie, czy jesteśmy stworzeni dla jednej osoby, czy nie. Ale kiedy jesteś zakochany, masz nadzieję spędzić resztę życia z tą osobą, ale mieszkając z nią, pojawiają się różnice i albo masz ochotę zerwać, albo on / ona zrywa z tobą. Jeśli nadal byłeś zakochany w tej osobie, płaczesz przez lata, myśląc, że to twoja prawdziwa miłość, ale pewnego dnia zdajesz sobie sprawę, że wszystko to marnujesz czas, płacząc za kimś, kto nigdy nie dbał o ciebie i twoje uczucia. Postanawiasz więc nigdy więcej nie kochać i żyć jako pustelnik lub playboy / playgirl, ale tam też nie odniesiesz zbytniego sukcesu, ponieważ w końcu musisz się w kimś zakochać Więc Morał tej historii jest taki, że … kiedy myślimy, że jesteśmy dla siebie stworzeni, nie jesteśmy. A kiedy myślimy, że nie jesteśmy dla kogoś stworzeni, w rzeczywistości jesteśmy. ŻYCIE pieprzy nas wszystkich na różne sposoby, a myślenie, że „jesteśmy dla siebie stworzeni” jest jednym z wielu. Odpowiedź Życie bez miłości nie jest warte życia. .. jedyny powód, dla którego dziś istnieję, to fakt, że nigdy nie poddałbym moich rodziców takiej męce. Ale w tym momencie jestem o dwie śmierci od wiecznego snu. Bardzo kocham moich rodziców, ale jednocześnie czuję się uwięziony, ponieważ nie mogę spać wiecznie. Gdybym był mniejszą osobą, wykorzeniłbym się już kilka razy. Jaki jest sens bycia żywym, ale nie szczęśliwym? Ostatni rok był w większości najgorszym w moim życiu. Nigdy w całym moim życiu nie czułem się tak samotny (a samotności miałem więcej niż sprawiedliwy). Przez większość tego czasu byłem ignorowany i zapomniany przez kogoś, kogo uważałem za bardzo bliskiego przyjaciela. Czułem się, jakbym był najlepszym możliwym przyjacielem, jakim mogłem być, a jednak raz po raz czuję, że zostałem zdradzony. Mili faceci kończą jako ostatni i myślę, że jestem tego żywym dowodem. Może byłem zbyt miły lub zbyt miły. Mówią, że narażasz się na smutek, kiedy oddajesz swoje szczęście w ręce kogoś innego. Być może w tym sensie oszukiwałem się, myśląc, że zawsze byliśmy tak blisko, jak myślałem, że jesteśmy. To, co myślałem, że kiedyś miałem, teraz ma ktoś inny. Oszukałeś mnie raz hańba ci; oszukać mnie dwa razy, wstydź się mnie … i jesteśmy daleko poza drugim oszukiwaniem. Pomimo mojego oczywistego smutku żadna osoba nie zapytała mnie, co się stało. Może to moja wina, bo bycie szczęśliwym wydaje się wyjątkiem, a nie normą. Nie pamiętam, kiedy ostatnio byłem naprawdę szczęśliwy. Nie pamiętam, kiedy ostatnio się uśmiechałem. Zamieniłbym resztę życia na jeden dzień szczęścia. Dzień bez smutku i ciemności. Zrezygnowałem z możliwości zmiany sytuacji. Jestem prostą osobą i po prostu chcę znaleźć tę wyjątkową osobę, z którą mógłbym dzielić swoje życie. Mam dużo miłości do ofiarowania, ale najwyraźniej nikt tego nie chce. Nigdy nie doświadczyłem miłości; Potrafię policzyć, ile dat miałem na dwóch rękach; Liczę dziewczyn, z którymi chodziłem, mogę policzyć na jednej ręce. Jest tylko tyle odrzucenia, które można rozsądnie przyjąć. Nigdy nikomu nie życzyłbym swojej sytuacji. Moja Jasna Strona przegrała wojnę z moją ciemną stroną. Mój płomień życia zgasł. Czuję, że jestem martwy w środku i po prostu czekam, aż strona zewnętrzna nadrobi zaległości. Zrujnowałem swoje życie pięć lat temu i wydaje mi się, że jestem skazany na ponoszenie konsekwencji aż do śmierci. Wierzę, że w równoległym wszechświecie jest ja, który jest szczęśliwy. Niestety jestem tu i nie ma. Nie mogę się doczekać dnia, w którym po raz ostatni będę mógł zasnąć. Zniosłem wiele cierpienia. Chcę przeskoczyć do końca tej historii. Robię… Translations in context of "dla siebie stworzeni" in Polish-English from Reverso Context: jesteśmy dla siebie stworzeni, jesteście dla siebie stworzeni, stworzeni dla siebie Ona powiedziała :. lubisz mnie?” | On powiedział „nie”. | Myślisz ze jestem ładna? – zapytała. | Znowu powiedział „nie”. | Zapytała wiec jeszcze raz:| ” Jestem w twoim sercu?” | Powiedział „nie”. | Na koniec się zapytała: „Jakbym odeszła, to byś | płakał za mną?” Powiedział, ze „nie”. | Smutne – pomyślała i odeszła. | Złapał ja za rękę i powiedział: „Nie lubię Cię, | kocham Cię. Dla mnie nie jesteś ładna, | tylko piękna. Nie jesteś w moim sercu, | jesteś moim sercem. Nie płakałbym za Tobą,… | tylko umarłbym z tęsknoty.” | Dziś o północy twoja prawdziwa miłość zauważy, że | Cię kocha. | Coś ładnego jutro miedzy 13-16 się zdarzy w Twoim | życiu, obojętnie gdzie będziesz w domu, przy | telefonie albo w szkole. | Jeśli zatrzymasz ten łańcuszek, nie podzielisz się | tą piękną historią – to nie znajdziesz szczęścia w | 10 najbliższych związkach, nawet przez 10 lat. | Jutro rano ktoś Cię pokocha. | Stanie się to równo o | Będzie to ktoś znajomy. | Wyzna Ci miłość o |Jeśli ci się nie uda wysłać tego do 20 komentarzy zostaniesz na zawsze sam W ostatnich dwudziestu latach widzimy znaczny wzrost zainteresowania współczuciem dla samego siebie (z ang. self-compassion) w wielu dziedzinach nauk, także w psychologii, pedagogice czy fot. Panthermedia To miała być wycieczka naszego życia. I była, choć nie wszystko wyglądało tak, jak bym chciała. W trzecią rocznicę naszego poznania się polecieliśmy do Paryża. Już wcześniej postanowiliśmy, że będzie to nasza podróż przedślubna. – I test, czy naprawdę jesteśmy dla siebie stworzeni – zażartował mój chłopak. Nie miałam wątpliwości ani co do naszego małżeństwa, ani miejsca wypoczynku. Zaplanowałam bardzo dokładnie cały tydzień – Luwr, Muzeum Orsay, Wieża Eiffla, Łuk Triumfalny… Architektura i sztuka były moimi dwiema miłościami, więc nie darowałabym sobie, gdybym coś francuska małpa śmiała trzymać go za rękę! Michał tylko westchnął, widząc moją listę turystycznych atrakcji. – A co z nieśpiesznym piciem kawy w kafejkach nad Sekwaną? Ze spacerami małymi uliczkami i po ogrodzie Tuileries? – pytał z wyraźną trwogą w głosie. Widziałam jego minę, lecz obrazy van Gogha, Matisse’a czy Moneta były dla mnie dużo ważniejsze niż kawa. Kiedy więc tylko rozpakowaliśmy w hotelu bagaże, spojrzałam na kartkę i oznajmiłam: – Pierwszym punktem programu jest katedra Notre Dame. Tym bardziej że to bardzo blisko od naszego hotelu. Wyruszamy za piętnaście minut, kochanie! Już ja wiedziałam, jak sobie poradzić z niezadowoleniem faceta zmęczonego po podróży! Wystarczył gorący całus, a po nim obietnica smacznego obiadu. Tak było przez pierwsze trzy dni wycieczki. Katedry, muzea, galerie, wystawy. Wstawaliśmy raniutko i do późnej nocy byliśmy na nogach. Nie posiadałam się z zachwytu. Szuka nowoczesna w Centrum Pompidou, impresjoniści w Orsay, mumie faraonów w Luwrze – wszystko na wciągnięcie ręki! W czwartek Michał zbuntował się. – Idź dzisiaj zwiedzać sama, ja muszę odpocząć. Zejdę do kawiarni na espresso, usiądę przy stoliku na ulicy i poczytam książkę – stwierdził. Przyznam, że mnie zaskoczył. Zapytałam, czy jest pewien, ale odpowiedział, że ma dość tej szalonej gonitwy po mieście. Wzruszyłam ramionami, pocałowałam go na pożegnanie i z mapą w ręku pobiegłam na cmentarz PÝre-Lachaise zobaczyć grób Chopina, Édith Piaff, Jima Morrisona i kilku innych znakomitości. Wróciłam do hotelu nieco wcześniej niż zwykle. Kiedy zajrzałam do hotelowej kawiarni, zobaczyłam, że Michał siedzi przy stoliku z piękną, drobną brunetką i rozmawia o czymś zapamiętale. W dodatku ta kobieta dotykała jego dłoni! Z furią przemierzyłam kilka metrów dzielących mnie od stolika. – A więc to jest powód twojego zmęczenia?! Tak? – wrzasnęłam. – Dlatego chciałeś zostać w hotelu! Ciekawa jestem tylko, kiedy i gdzie zdążyłeś ją poderwać! Po czym, nie dając mu nawet dojść do słowa, zaatakowałam jego towarzyszkę: – Pewnie ci nie powiedział, że ma dziewczynę, i że za miesiąc się żeni. Właściwie powinnam była powiedzieć: żenił, bo to już nieaktualne – wysyczałam do niej po angielsku. Patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami, najwyraźniej nic nie rozumiejąc. – Veronique nie mówi po angielsku – zauważył nieśmiało Michał. Nie wiem dlaczego, ale ta niewinna uwaga przelała czarę goryczy. „Jeżeli takie rzeczy wyprawia mój przyszły mąż, gdy zniknę na kilka godzin, to nie jest mnie wart” – pomyślałam i niczym huragan wybiegłam na ulicę. Wsiadłam w taksówkę i pojechałam przed siebie. Po kilku minutach, gdy trochę ochłonęłam, kazałam taksówkarzowi zatrzymać auto i wyskoczyłam na ulicę. Potrzebowałam drinka. Weszłam do pierwszego lepszego baru. W środku było prawie pusto, tylko przy kontuarze siedział jakiś facet w kraciastej koszuli i dżinsach pochlapanych farbą. Podeszłam do baru i swoim mocno łamanym francuskim próbowałam zamówić kieliszek wytrawnego czerwonego wina, podanego tak jak lubię, czyli z niewielką ilością gazowanej wody mineralnej. Nie bardzo mi to szło: barman tylko bezradnie się uśmiechał, wskazując butelki. Nagle zauważyłam, że mężczyzna siedzący przy barze po cichu zaśmiewa się z nas do łez. Ku mojemu zdziwieniu powiedział po polsku: – Może ci pomóc? Najwyraźniej kiepsko sobie raz poznałam prawdziwego artystę… Trochę mi przeszkadzało, że zwraca się do mnie tak bezpośrednio, ale byłam tak zła na Michała… Ciekawiło mnie też, co z tego wyniknie, więc przystałam na jego propozycję. Gerard okazał się artystą, który przyjechał do Paryża na stypendium. – Każdy malarz powinien tutaj przyjechać. Poczuć ducha sztuki, zobaczyć obrazy mistrzów – rozmarzył się, podczas gdy ja sączyłam już drugi kieliszek. Godzina upłynęła jak z bicza strzelił. W towarzystwie Gerarda prawie zapomniałam o narzeczonym i mojej furii. W końcu jednak spojrzałam na zegarek. – Muszę już iść – westchnęłam. – Ktoś na mnie czeka w hotelu. Miło mi było cię poznać. Może jeszcze się spotkamy. Wtedy on powiedział, żebym choć na chwilę wpadła jeszcze do jego pracowni. – Mieszkam tu, nad barem. Chciałbym ci pokazać swoje obrazy. Jestem ciekaw twojej opinii – kusił. Nie potrafiłam się oprzeć. Prawdziwy artysta! Zawsze marzyłam, żeby poznać kogoś takiego… „Wpadnę na pół godzinki, a potem wracam do hotelu” – pomyślałam w lekkim upojeniu. Zresztą byłam święcie przekonana, że z Michałem to już koniec znajomości. Na górze Gerard otworzył kolejną butelkę. Zaczął wyjaśniać mi tajniki malarstwa impresjonistycznego, a ja nie mogłam przestać go słuchać. – Na tych obrazach światło jest jak zaklęte, zaczarowane, uchwycone w tym jednym, jedynym momencie – zachwycał się. – Kiedy staniesz w odpowiedniej odległości, obraz ożywa, farba staje się blaskiem, cieniem, promieniem słońca... Rozmowa trwała i trwała, aż nagle zobaczyłam, że za oknem robi się jasno. Czym prędzej zaczęłam zbierać się do wyjścia, obiecując Gerardowi, że jeszcze się z nim zobaczę. Dał mi swój numer i powiedział, że będzie czekał na telefon. Kiedy wróciłam do hotelu, Michał nie spał. Siedział na krześle, a przed nim stały spakowane walizki. – A więc to tak – zaatakowałam. – Zostawiasz mnie dla tej francuskiej dziwki! Szybko się uwinąłeś, nie ma co! – Co w ogóle strzeliło ci do głowy! – odparował wściekły. – Ona jest właścicielką hotelu, w którym mieszkamy. Po prostu rozmawialiśmy, a ty nawet nie dałaś mi się wytłumaczyć! – krzyczał. – Widziałam, że trzymałeś ją za rękę! – nie dałam za wygraną. – To ona mnie trzymała za rękę! Powiedziała, że zna się na wróżbach… Mniejsza z tym! A gdzie ty spędziłaś noc, moje ty wierne kochanie? – syknął. Próbowałam mu wszystko wyjaśnić, lecz przerwał mi w pół zdania. – Ta podróż miała przynieść odpowiedź na pytanie, czy jesteśmy sobie przeznaczeni. Otóż ja już nie jestem tego pewien – zaczął spokojnie. – Od początku nie zwracasz uwagi na mnie i na to, co ja bym chciał tu robić. Wszystko musi być tak, jak ty chcesz. Jeśli miałabyś być moją żoną, to musisz ustalać wszystko ze mną, a nie decydować sama! Wiem, że interesuje cię sztuka, ale ja nie lubię w kółko zwiedzać. Zrozumiałem to właśnie tutaj. Uświadomiłem sobie, że w związku liczą się potrzeby obu stron. A ja chcę, żebyśmy czasami spędzili dzień na słodkim lenistwie. Jeżeli nie obiecasz mi, że będziesz się liczyła z moim zdaniem, to wyjeżdżam. Walizki już spakowałem!Oniemiałam. Mówił tak kategorycznie! Jak facet! Mój mężczyzna chyba po raz pierwszy przemawiał do mnie w tak stanowczy sposób. I muszę przyznać, że bardzo mi się to podobało… Wcześniej zawsze mi ustępował. I miało to swoje plusy, bo mogłam rządzić, jak chciałam. Jednak czułam czasami, że traktuję go jak cieple kluchy, zaczynam lekceważyć. No tak – przestałam go nawet pytać o zdanie, nie słuchałam, kiedy się ze mną nie zgadzał… Miał rację, nie można w ten sposób budować związku. – Przepraszam cię, Michał. Ja się zmienię. Zacznę słuchać tego, co masz do powiedzenia – powiedziałam spokojnie. Cały następny dzień spędziliśmy w hotelu. Veronique powróżyła nam z dłoni i wyszło jej, że będziemy już zawsze razem. A numer telefonu Gerarda na szczęście gdzieś się zawieruszył. VaBcMT.